Galeria

16. kwietnia 2010 r. uczniowie klas IV-VI SP 21 i I-III Gimnazjum nr 5 uczestniczyli w uroczystej akademii. Stała się ona hołdem pamięci ofiar katastrofy samolotu prezydenckiego TU-154 oraz pamięci ofiar zbrodni katyńskiej. W programie słowno-muzycznym przedstawiono historię wydarzeń z 1940r. oraz z 10. kwietnia br. W tę sobotę, w Katyniu, śmierć połączyła jednych i drugich, tych, co tam spoczywają od siedemdziesięciu lat i tych, co spieszyli im z modlitwą.
12. kwietnia, w poniedziałek, minutą ciszy uczciliśmy pamięć w zmarłych w katastrofie pod Smoleńskiem. We wszystkich klasach rozmawiano na temat tragedii, jaka miała miejsce 10. kwietnia, a także tej sprzed 90. laty w Katyniu. W ciągu tygodnia żałoby uczniowie pełnili wartę przy tabliczkach upamiętniających sobotnią katastrofę.

10. kwietnia 2010 r. o godz. 8:56 doszło do niewyobrażalnej tragedii. Niedaleko Smoleńska rozbił się samolot TU-154. Na jego pokładzie znajdowała się polska delegacja lecąca na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Zginęli: prezydent Lech Kaczyński i jego małżonka Maria, ministrowie, parlamentarzyści, generałowie, przedstawiciele duchowieństwa, członkowie rodzin ofiar katyńskich, funkcjonariusze Biura Ochrony Rządu, a także siedmioosobowa załoga samolotu.

O Boże!...

Najpierw jechali długo,
wieziono ich wiosenną szarugą.
... Ilu ich było? Dwa? Pięć? Osiem? Dwanaście tysięcy?...

O Boże... Nie myśleć więcej.
Każdy dzień ma swoją pracę.
a tamto - nie powraca.
... A jednak...
O czym myślał, zanim umierał
za szeregiem walący się szereg?
Będziemy kiedyś wiedzieli,
skoro już wyszli spod ziemi.
Ktoś ocalony cudem,
ktoś schowany przypadkiem w rowie
straszliwą opowieść opowie:
czy szarpały ich ręce brudne?
czy poszli na rzeź bez oporu?
czy konali wiosennym wieczorem?
czy zabito ich w mroźne rano?

O Boże...
Czy im
się pożegnać dano?
Czy do końca, aż kat wystrzelił,
o niczym nie wiedzieli?

(1943 r.)

Kazimiera Iłłakowiczówna "O Boże"-fragmenty

Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą

Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko to, co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie, że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny, że czas masz, bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stad odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się nie umierać
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą

Ks. Jan Twardowski